Istnieje klasyfikacja standardu biurowców. Choć jest ona nieformalna, to korzystają z niej zarówno deweloperzy, pośrednicy w handlu nieruchomościami, jak też inwestorzy. Generalnie wyróżnia się zatem: klasę A - najwyższy standard (i czynsz), klasę B o średnim standardzie i klasę C o standardzie najniższym. Ostatnio dodaje się także klasę D - dla określenia starych (choć często bardzo atrakcyjnie usytuowanych) kamienic.

Związane jest to ze zwiększającą się od kilku lat podażą rynkową takich nieruchomości wskutek ich zwrotów prawowitym właścicielom.

Chociaż podział ten sprawia wrażenie przejrzystego, trudności pojawiają się przy próbie zdefiniowania cech danej klasy, umożliwiających kwalifikację konkretnego obiektu.

Ocenie podlegają zarówno aspekty zewnętrzne (tj. lokalizacja, otoczenie, wygląd i sylwetka budynku, wejścia i recepcja, parkingi, otoczenie usługowe w postaci sklepów i restauracji zlokalizowanych w samym biurowcu lub w jego sąsiedztwie), jak też wewnętrzne, w tym: funkcjonalność i prestiż wyposażenia wnętrz; klimatyzacja i rodzaj zastosowanej wentylacji; okablowanie strukturalne - łącza internetowe, linie telefoniczne; stan oraz ilość wind; zabezpieczenia przeciwpożarowe i bhp; rodzaj ochrony obiektu oraz poziom kontroli dostępu do budynku.

Powierzchnia biurowa klasy A powinna spełniać wszystkie powyższe parametry na najwyższym poziomie, powierzchnia klasy B również - choć niekoniecznie w najwyższej jakości, natomiast powierzchnie klasy C wielu z nich w ogóle nie uwzględniają. Często znaczącym wymogiem przy wynajmie biura (tak klasy A, jak i B) jest jego lokalizacja w budynku ściśle biurowym, bez łączenia z inną funkcją, np. handlową